Η Ανδριάνα μας θυμίζει ένα τραγικό γεγονός της νεοελληνικής ιστορίας, τη σφαγή κατοίκων του Διστόμου κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.
Από την Ανδριάνα
Η βαρβαρότητα των Γερμανών κατά των αμάχων στην Ελλάδα. Έγκλημα πολέμου στο Δίστομο.
Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνωρίζει μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κόσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν από τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί. Ανάμεσα τους ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά έδωσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Οι Γερμανοί κατακτητές βλέποντας να φτάνει το τέλος της αυτοκρατορίας τους καταλαμβάνονται από αμόκ καταστροφής. Βγάζουν διαταγές γενοκτονίας.
“Ένας Γερμανός σκοτωμένος – πενήντα Έλληνες, δέκα Γερμανοί – ένα χωριό”
Οι Γερμανοί θέλουν να τρομοκρατήσουν με αυτόν τον τρόπο τους κατοίκους ώστε να πάψουν να ενισχύουν τους αντάρτες που δρουν στην περιοχή. Έτσι μια ομάδα με Γερμανούς στρατιώτες ξεκινά από τη Λιβαδειά και κατευθύνεται προς το Δίστομο. Από τον Καρακόλιθο και μετά σκορπούν το θάνατο. Σκοτώνουν πέντε και συλλαμβάνουν σαν όμηρους δώδεκα αγρότες που θερίζουν στα χωράφια τους. Στη διασταύρωση Διστόμου-Αράχωβας οι γερμανικές δυνάμεις ενισχύονται ακόμα περισσότερο και κατευθύνονται προς το Δίστομο.
Μπαίνουν στο Δίστομο. Οι κάτοικοι βλέπουν την μεγάλοι φάλαγγα και αρχίζουν να ανησυχούν. Ο επικεφαλής των Γερμανών καλεί τον πρόεδρο και τον παπά του χωριού και τους ζητά πληροφορίες για τις κινήσεις των ανταρτών στην περιοχή. Δεν τους αποσπούν όμως καμιά πληροφορία και έχοντας περικυκλώσει το χωριό ξεσπούν σε λεηλασίες.
Γερμανικές δυνάμεις που κατευθύνονται προς τον Όσιο Λουκά δέχονται επίθεση από τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ. Μετά από σκληρή μάχη που κρατά δυο ώρες οι αντάρτες υποχωρούν μπροστά στον όγκο των γερμανικών δυνάμεων. Όμως οι Γερμανοί έχουν μεγάλες απώλειες. Σκοτώνονται σαράντα Γερμανοί στρατιώτες και ο επικεφαλής αξιωματικός τους Τεό τραυματίζεται σοβαρά και λίγο αργότερα ξεψυχά. Όσοι Γερμανοί γλυτώνουν επιστρέφουν στο Δίστομο και αμέσως εκτελούνται οι δώδεκα όμηροι μπροστά στο Δημοτικό Σχολείο.
Τώρα αρχίζει η τραγωδία του Διστόμου. Οι κάτοικοι κλείνονται στα σπίτια τους. Οι εξαγριωμένοι όμως στρατιώτες με εφ’ όπλου λόγχη μπαίνουν στα σπίτια και αρχίζουν το μακάβριο έργο τους. Σφάζουν χωρίς οίκτο άνδρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους ακόμα και βρέφη. Κραυγές και θρήνοι ακούγονται από παντού.
Πέφτει όμως η νύχτα και οι δολοφόνοι φοβούνται και φεύγουν. Στο χωριό απλώνεται η σιωπή του νεκροταφείου. Μα σιγά-σιγά αρχίζουν οι θρήνοι. Το κλάμα των παιδιών που γλίτωσαν σκίζει τον αέρα. Που και που ακούγονται γέλια και τραγούδια από αυτούς που έχασαν το λογικό τους μπροστά στη φρίκη που έζησαν. Μια φρίκη που αποτυπώθηκε στην ιστορία ως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου. Έγκλημα πολέμου που δυστυχώς δεν ήταν το μοναδικό στη χώρα μας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τη χώρα μας που παρόλα αυτά κατάφερε να βγει νικήτρια, ελεύθερη και δυνατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου